چقد زود گذشت.....بعد از هفت سال بازم به اینجا سر زدم...

انگار همین دیروز بودا...

عجب دورانی بود دوران نوجوانی....بدون فکر ...بدون دغدغه....قدر ندونستیم....گذشتو گذشتو گذشت....میگذره و میگذره و میگذره......

...قاضی شهر شده عاشق چشمان زنی

چه  کند با دل خود.ان زن اگر اعدامیست؟

مانده با این همه تردید چه حکمی بدهد؟

بی گمان اخر این قصه.فقط بدنامیست...

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم

                                 اصلن به تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا

                                افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم

                                     یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد ! چه جای نگرانی است

                                     من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را

                                     بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

فاضل نظری

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم 

                 با اشک تمام کوچه را تر کردم

وقتی که شکست بغض تنهایی من

                 وابستگی ام را به تو باور کردم

ديرگاهيست كه تنها شده ام

                     قصه غربت فردا شده ام

وسعت درد فقط سهم من است

                    باز هم قسمت غمها شده ام

دگر آيينه ز من بي خبر است

                     که اسير شب يلدا شده ام

من كه بي تاب شقايق بودم

                    همدم سردي يخ ها شده ام

كاش چشمان مرا خاك كنيد

                  تا نبينم كه چه تنها شده ام

شبام بی تو غم انگیزه

فقط خوبه که پائیزه

دلم گرمه به نقاشی

فقط کاشکی تو هم باشی

کجایی عشق رویاهام

کجایی واقعا تنهام

********

کجایی شونه هام خم شد

شب و روزم جهنم شد

ببین بی تو چه قد تنهام

بگو اصلا چرا اینجام

من اینجامو و تو اونجایی

چه روزایی چه دنیایی

با این دوریت شرمندم

که تا این ثانیه زنده ام

********

ببین بی تو چه قد تنهام

بگو اصلا چرا اینجام

من اینجامو و تو اونجایی

چه روزایی چه دنیایی

منو دریاب من خسته ام

بیا باور کنم هستم

تا بعد اون همه سختی

ببینم رنگ خوشبختی

ببین خیلی بده حالم

بیا ای کاش دنبالم

نمیدم به کسی جاتو

فقط میگم یا تو یا تو

کجایی عشق رویاهام

کجایی واقعا تنهام

حواست به منم باشه هنوز داغون داغونم
                  هنوز از سردی آهم نه میگریم نه میخونم

حواست به منم باشه دارم جون میکنم بی تو
                  چه معصومانه هر لحظه معنا میکنم درد و

حواست به منم باشه هنوز درگیر احساسم
                 به جز تو حتی من گاهی خودم رو هم نمیشناسم

حواست به خدا باشه تو که اینقدر بی احساسی
                تو که از من به جز اسمم نه میدونی نه میشناسی

حواست به منم باشه...

خدایا از تو دلگیرم دارم ازغصه میمیرم
                چرا قسمت همین بوده که محتاج و زمین گیرم

نه آغوشت و میبینم نه اجابت میکنی دردم
               یه کاری کن من از اینجا به اغوش تو برگردم

یه کاری کن بیام پیشت رو لبهام خنده پیدا شه
                نذارم منتظر بیشترحواست به منم باشه

 
حواست به منم باشه...

خدایا زندگی اینجا کنار ادمها سخته 
                  تو دنیا هر کی بدتر بود چرا بی درد و خوشبخته

 
خدایا کفر حرف من نذار لبهام به حرف واشه 
                   برای رفتن از دنیا حواست به منم باشه

یه کاری کن بیام پیشت رو لبهام خنده پیدا شه
                      نذارم منتظر بیشترحواست به منم باشه

 
حواست به منم باشه....

 یادم آید ، تو به من گفتی : از این عشق حذر کن

لحظه ‌ای چند بر این آب نظر کن ،

آب ، آیینه عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است ،

باش فردا ، که دلت با دگران است !

تا فراموش کنی ، چندی از این شهر سفر کن

با تو گفتم :‌ حذر از عشق !؟ – ندانم

سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم

نتوانم

روز اول ، که دل من به تمنای تو پر زد

چون کبوتر، لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم …

باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم ، نتوانم !

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ، ناله تلخی زد و بگریخت …

اشک در چشم تو لرزید ،

ماه بر عشق تو خندید !

یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم ، نرمیدم

رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم …

بی تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم !

فریدون مشیری

با تو هستم سهراب!

تو ک گفتی"گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد؟"

راست می گویی تو، چه تفاوت دارد قفس تنگ دلم ، خالی از کس باشد؛ یابه قول تو پراز ناکس و کرکس باشد؟!!!!

من نه تنها چشمم ، واژه را هم شستم...

فکر ر ا...
خاطره ر ا...
خواب یک پنجره ر ا...
زیر باران بردم ...
چترها رابستم ...

من به این مردم شهر پیوستم
من نوشتم همه ی حرف دلم ...

آرزو کردم و گفتم که هوا عشق زمین مال من است ...
ولی افسوس "نشد" ...!

زیرباران من نه عاشق دیدم ...

نه که حتی یک دوست ! ! ! !

"زیرباران من فقط خیس شدم" ! ! ! ؟

باز هم میگویی"چشم ها را باید شست ؟!

جور دیگر باید دید؟ ! ! !"

بگذار که در حسرت دیدار بمیرم

در حسرت دیدار تو بگذار بمیرم

دشوار بود مردن و روی تو ندیدن

بگذار به دلخواه تو دشوار بمیرم

بگذار که چون ناله ی مرغان شباهنگ

در وحشت و اندوه شب تار بمیرم

بگذار که چون شمع کنم پیکر خود آب

در بستر اشک افتم و ناچار بمیرم

می میرم از این درد که جان دگرم نیست

تا از غم عشق تو دگربار بمیرم

تا بوده ام، ای دوست، وفادار تو بودم

بگذار بدانگونه وفادار بمیرم
 

آخرين لحظه ي ديدار بـگو يـــــادت هـست؟

                                        ناله ي يــک دل بيمار بگو يـــــادت هـست؟


   نيمه شب،پاي همان بيد سر کوچه ي مـــا

                                      هق هق گريه ي دلدار بگو يــــادت هـست؟


  آسمان،اشک،زمين،تشنه ي يک بارش تـند

                                           جرم يک ابر گنهـکار بگو يـــــادت هـست؟

  سرخــي روشـــن خـــط هاي سيـــاه شعرم

                                       شد هـمان لحــظه پديدار بگو يادت هست؟

کاش بودی تادلم تنهانبود

تااسیرغصه فردانبود ...

کاش بودی تانگاه خسته ی من

بی خبر از موجو دریاها نبود...

 کاش بودی تادو دست عاشقم

 غافل از لمس گل مینا نبود...

 کاش بودی تازمستان دلم

اینچنین پرسوز پر سرما نبود...

 کاش بودی تافقط باور کنی

بعدتواین زندگی زیبا نبود...

گفتگوها کرده ام

تا تو رفتی اين دل من بی تو تنها مانده است

آتشی زين کاروان رفته بر جا مانده است

روزها بگذشت و من در شوق ديدارم هنوز

منتظر چشمم به بازيهای فردا مانده است

طاقت بار فراقت بيش از اينم مشکل است

همتی کاين رهرو کوی وفا وا مانده است

زنده مجنون با اميد عشق ليلا مانده است

شوق ديدار تو بر اين دل تسلی ميدهد

زين سبب در اين مصيبتها شکيبا مانده است

در ميان بحر غمها زورق قلبم شکست

قايق بشکسته سرگردان به دريا مانده است

سهم من از گردش دور زمان شادی نبود

بار سنگينی ز ناکامی و غمها مانده است

کاش بودی و ميديدی چه دردی ميکشم

ای طبيب من ؛ مريضت بی مداوا مانده است